Liefdevolle Afscheidsfotografie
Levenseindedoula
Natuurdoula
Fotografie rondom Troost
Een fotoreportage over troost en herinnering maak ik met veel liefde en toewijding.
Lees onderstaand de persoonlijke verhalen en bekijk de bijhorende prachtige foto's.
Neem geheel vrijblijvend contact met mij op.
We kunnen elkaar inspireren en motiveren.
Ik weet zeker dat we samen een liefdevolle reportage gaan maken.
Herinneringen en troost verbeeld in fotografie.
Lieve Ninthe,
Waar moet ik beginnen om het gemis van jou onder woorden te brengen? Een tekst alleen is niet genoeg en samen met je mama Daniëlle probeer ik het in beelden te vangen.
Je mama zou je voor een laatste keer willen omarmen, het afscheid van jou ging veel te snel. Op je twaalfde werd je, op een dag in mei, ineens ziek en in september ben je overleden. Je bleef ontzettend sterk ondanks de pijn en het verdriet in de laatste maanden van je leven. Bewust was je op weg naar het einde, zo prachtig krachtig was jij! Troostvol en hartbrekend voor een moeder die enkel met liefde over jou kan praten.
Ik mocht je levensverhaal leren kennen toen ik met je mama Daniëlle op zoek was naar een door ons op intuïtie te kiezen plek in de natuur. Deze vonden we tussen de hoge grassen en bloemen. Ik wilde je mama liefdevolle foto’s geven waarop ze met jou is te zien hoewel je niet lichamelijk aanwezig kunt zijn. De intimiteit van die middag heeft koesterende beelden opgeleverd. Een moment van alleen maar samen zijn met jou zonder tussenkomst van een wereld die maar doordraait.
Jullie troffen elkaar zo maar in de sereniteit van een bijzonder en oud hoogveengebied. Ik mocht dit speciale moment aanschouwen, meebeleven en vastleggen. Je moeder hield je vast, ze gaf je kusjes en ze streelde je gezicht. Ze nam je in haar armen en ze lag naast je. Ze wiegde je zachtjes op haar schoot. Een balans tussen leven en dood, een herinnering aan bij elkaar zijn en afscheid nemen. Het is te kort geleden, loslaten van een intens geliefde dochter heeft tijd nodig.
Kleine stapjes gaat je mama verder in de rouw om jou, lieve Ninthe.
Ik ben dankbaar dat ik door jullie werd toegelaten om hierin een klein fragment te verwezenlijken.
Kracht & Kwetsbaar
Op een mistige dinsdagmorgen ging ik op weg naar Loenen, aan de rand van de Veluwe.
Sanne en ik hadden afgesproken om elkaar te ontmoeten op de parkeerplaats bij de schaapskooi.
Eerst lekker ouderwets thee drinken uit de thermoskan en daarna gingen we op weg in een prachtig natuurgebied dat uitnodigt om te wandelen, praten en bezinnen.
Na jaren getrouwd te zijn geweest was er begin 2020 besloten om beide alleen verder te gaan.
Een scheiding brengt alle gevoelens van rouw met zich mee.
Het is te vergelijken met het afscheid dat je voelt bij het overlijden van een partner.
Verdriet, teleurstelling, boosheid, gemis, eenzaamheid zijn een aantal van die emoties.
Daarnaast is er tijd nodig om te beseffen en te accepteren dat je alleen verder gaat in het leven.
Vanmorgen fotografeerde ik een vrouw die dit jaar moeilijke maanden heeft doorstaan en de grootste pijn achter zich wil laten.
Met kleine stapjes gaat Sanne vooruit in haar nieuwe leven.
Ontzettend moedig van haar om zich alleenig te laten fotograferen.
Tijdens het voorbereiding ging ik aan de slag met de informatie die ik van Sanne had ontvangen.
Kwetsbaarheid en kracht zouden de inspiratiebronnen worden van deze reportage.
Luna & IJslanders
Tot augustus 2019 ging alles voorspoedig, een fijne relatie en een goed lopend bedrijf. Dat alles in een ogenblik kan veranderen dat komt voor in films en boeken en bij anderen. Maar helaas werd ze hard getroffen door twee indringende gebeurtenissen. Haar vriend wilde zijn leven niet meer met haar delen en kort daarna kreeg ze de diagnose kanker, in de rechterborst en lymfe. In één week kan je hele wereld op de kop staan en ga je van blij en gelukkig naar verlies en ziek.
Ruim vier maanden later kwam er een bericht van een jonge vrouw met kanker die gefotografeerd wilde worden tijdens haar ziekte. Als mens en als afscheidsfotograaf wilde ik dit graag ik beeld brengen en zo kwam ik in contact met Merrelin. Troost ontvangt ze, naast familie en vrienden die haar omringen, van haar hondje Luna en de IJslanders waarvan ze paardencoach is. We ontmoeten elkaar op een regenachtige vrijdagmiddag in Stompetoren.
Dat deze jonge vrouw van 29 jaar zoveel moed en kracht heeft om zich te laten fotograferen gedurende een kwetsbare periode in haar leven beroerde mij enorm. Stralend staat ze op de foto’s met Luna en de IJslanders. Je kunt je gelukkig voelen als je je omringd met wat je troost en dan kun je zelfs voor een moment verlies en ziekte vergeten.
Zo gaat dat in het leven, fijn dat ik daar een kleine rol in mag spelen.
De middag begon met regen en langzamerhand werd het droog en het licht werd ook steeds mooier. Ik heb het ervaren als een waardevolle middag om dierbare herinneringsfoto’s te mogen maken. Ik hoop dat de chemo’s en de operaties die dit jaar gepland staan allemaal voorspoedig verlopen.
Kracht en liefde en licht wens ik je daarbij, lieve Merrelin.
Ik omschrijf het met jou woorden; het was een MAGISCHE middag.
We gingen verder dan angst.
Natuurlijk moest ik er even twee keer over nadenken toen er deze week een oproep kwam van Still Fotografie.
Er is een kindje veel te vroeg geboren maar de ouders willen zo graag foto's.
Zal ik wel of niet gaan?
Als ik niet ga bescherm ik mezelf en mijn gezin in deze tijd voor het coronavirus zo goed als ik kan. Maar als ik wel ga wie zegt dan dat ik het wel of niet krijg, of misschien krijg ik het wel op een geheel andere wijze. En hopelijk helemaal niet.
Ik ben afscheidsfotograaf en dat betekend fotograferen bij afscheid ook in dagen van angst. Met in acht neming van mijn eigen gezondheid, veilige afstand, richtlijnen verpleegkundigen volgen, ben ik die angst voorbij gegaan.
De ouders hadden ook angst, hun tere kindje vasthouden was iets wat ze niet konden. Maar ook zij gingen hun angst voorbij en hebben het beiden heel lieflijk tegen hun borst gehouden en het is op de handen van papa en mama gedragen.
We overwonnen iets wat we anders niet hadden gedaan.
We gingen verder dan angst.
Ontbijtkoek & Natuur
Weet je nog toen we afscheid namen van elkaar.
Op een plek waarvan ik zeker weet dat jij daar nooit bent geweest. We omarmden elkaar en ik was zo blij je te zien. Die nacht heb je me zielenrust gegeven, daar ben ik je dankbaar voor.
Wat heb ik jou gegeven? Ik weet het niet, waarschijnlijk bracht eeuwige liefde ons bij elkaar.
De herinnering die ik aan je hebt zijn diep geworteld.
Een plakje ontbijtkoek brengen als papa en mama niet thuis waren, de waslijn met gewassen panty’s en plastic zakjes, het zakdoekje verstopt in de binnenkant van je mouw.
Maar vooral het kijken naar en houden van de natuur. De vogeltjes en bloempjes wat kon jij daar van genieten.
En wij mochten altijd meefietsen als je de natuur in ging.
Eén keer per jaar in de zomervakantie vanaf Rijssen naar de dikke boom in Laren fietsen, samen met alle neefjes en nichtjes die meewilden. En wie wou dat nou niet?
Onvergetelijke dagen met een onvergetelijke vrouw.
Je zal verdriet hebben gehad in die tijd, daar hebben wij als kleinkinderen nooit iets van gemerkt.
Je liet ons je liefde voor ons zien en een beetje eigenzinnigheid, dat mocht van jou.
Oma, ik hou van je, je bent een deel van mij.
Het liefdevolle universum van Jolanda
Een lange en vaak eenzame weg vol met kuilen en hobbels bracht Jolanda naar een liefdevol universum waarin zij zich thuis en geborgen voelt.
Samen gingen we op een zonnige maandag op pad om een fotoreportage te maken. Een cadeau om alvast te vieren dat ze dit jaar 40 wordt en omdat ze het zichzelf gunt.
Meteen was duidelijk dat de reportage geheel in het teken ging staan van loslaten en wedergeboorte.
Dit hebben we prachtig verbeeld in een serie unieke foto's.
Intuïtief onderweg zijn en kijken wat de natuur te bieden heeft. Dat kan alleen als er een verbinding en vertrouwen is tussen de fotograaf en het model. Jolanda zocht een fotograaf die op deze manier werkt en vond deze in mij.
Troost en herinnering omweven door liefde en dankbaarheid.
Jolanda las die middag speciaal voor mij enkele stukken uit het boek A course in miracles. Zoveel mooie teksten die ik tot me mocht nemen midden in de natuur.
Een waardevol geschenk van jou aan mij.
Wat blijft.
Ziek zijn en weten dat je gaat sterven,
Ziek zijn en weten dat je wilt sterven,
Ziek zijn en niets weten over sterven.
Je omringen met allen die je bij willen staan,
Je eenzaam voelen omdat je de juiste zorg mist,
Je ons stil laat zijn omdat je veel te jong bent.
Bij een pril begin,
Na een vol leven,
Ergens zomaar tussenin,
Op een gekozen moment.
Verdriet, angst, pijn,
Lichamelijk of geestelijk,
Ik zag en voelde het volop,
Afscheid brengt dit mee.
Omhels en kus je dierbaren,
blijf elkaar hoogachten in het leven,
tot het einde komt en daarna,
koester de liefde, die blijft.
- Erna Schuppert Pas
Afscheid van een beroep.
Afscheid van een beroep.
Afscheid nemen van een beroep is niet makkelijk. Vooral niet als je daar nog elke dag van geniet. Samen met Andries Ligtenberg uit Rijssen maakte ik een zeldzame fotoreportage over het bakkers beroep. Waardevol voor Andries en zijn vrouw Anja maak ook voor de kinderen en kleinkinderen.
De video die ik maakte, naast het herinneringsalbum, is te zien door op onderstaande link te klikken.
